فضاهایی که بتوان نام «هنری» به طور عام بر آنها نهاد بسیارند؛ ازجمله مؤسسات هنری، دانشکده های هنر، گالری ها و موزه های هنری و . . .؛ اما خانه و آتلیه یکی از اصلی ترین فضاها برای هنرمندان محسوب می گردد که معمولاً دارای فضا و چیدمانی خاص است.

برای مثال صندوقچه ای قدیمی که درب آن توسط خود نقاش، نقاشی شده است، تبدیل به میز پذیرایی منزل آن نقاش می گردد؛ در آتلیه یک خطاط ترازوی دو کفه ای بزرگ از سقف بر بالای میز آویزان می گردد ؛ پارچه حریر بنفش رنگی بدون داشتن کارکردی عملی و به طور آگاهانه روی کاناپه آتلیه گذاشته می شود و . . .؛  این طور فضاسازی ها لزوماً به یک فضای بزرگ ساختمانی محدود نمی شود به طوریکه گاهی می توان در محدوده یک میز شخصی هم چیدمانی خاص را که به ایجاد یک فضای خاص می انجامد شاهد بود؛ برای مثال کشکولی پر از خرده کاشی روی میز و یا آویزان کردن ده ها تسبیح به سه پایه نقاشی و . . .  در واقع در اینجا مثال هایی از خانه و آتلیه هنرمندان ذکر شد اما می توان این نوع نگاه به فضا را به فضاهای دیگری هم تعمیم داد. لذا مسأله ای که در اینجا قابل توجه می نماید، نوع نگاهی است که هنرمند به فضا دارد...

...

تاوادیا، جهانگیر(1383)، زبان و ادبیات پهلوی؛ فارسی میانه، ترجمه ی س.نجم آبادی، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

جهانگیر ک. تاوادیا (Jehangir C. Tavadia) هندی ، پژوهش های بسیاری در متن های دینی زردشتی داشته است. کتاب «زبان و ادبیات پهلوی» او در کنار ترجمه ی انگلیسی و تصحیح چاپ متن کتاب «شایَ ست نیِ شایَ ست»، از آثار مستقل و بزرگ اوست. این کتاب که پیش از همه باید مخاطبان خود را در میان کسانی که زبان پهلوی را فراگرفته اند بیاید، به شرح آثار ادبی فارسی میانه می پردازد. در مقابل این کتاب، کتاب دیگری به نام «بنیاد واژه شناسی ایرانی» نوشته ی وست وجود دارد، که پیش از تاوادیا و قریب هفتاد سال پیش از انتشار این کتاب به فارسی نگاشته شده است. وست به معرفی آثار فارسی و تاوادیا در این کتاب به ارزیابی آثار فارسی میانه می پردازد، همین امر غنا و ژرفای کار تاوادیا را نسبت به دیگر ایران شناسان و نویسندگان پیش از او کسانی چون وست و بنونیست نشان می دهد...